Colombia

Een klein weekje Medellín

Medellín is met 2,2 miljoen inwoners na Bogotá de grootste stad van het land maar is niet echt gezegend met al te veel toeristische attracties. En hoewel Colombia over het algemeen niet echt druk bezaaid is met toeristen zien we in één week Medellín geen enkele ander persoon rond lopen die ook maar iets weg heeft van een toerist.
Gelukkig is Medellín wel erg druk bezaaid met erg vriendelijke Colombianen. Al na een paar uur in de stad liepen we in het centrum de zusjes Elizabeth en Marcela tegen het lijf en na een tijdje gekletst te hebben werden we bij hun thuis uitgenodigd. Ze wonen in de wijk Blanquizal, een wat armer wijkje, waar, zo wordt ons pas later verteld, tot enkele jaren geleden drugsbendes, paramilitairen en guerrilla hun oorlog op straat uitvochten. Elizabeth heeft hier haar eigen huisje, een kamertje plus een klein keukentje, en Marcela woont twee deuren verder op bij haar ouders. We maakten meteen kennis met de hun ouders en met wat andere losse familieleden die her en der los rondhingen in de buurt. Terwijl de reggaeton in het huisje van Elizabeth inmiddels op het hoogste volume stond en we bezig waren aan het tweede kartonnen pak rum, kwamen de ouders nog even bezorgd langs: de wijk waarin ons hotel stond is volgens hun alles behalve veilig en het was een beter idee als we onze spullen inpakten en intrek namen in het huisje van Elizabeth. Onze protesten dat we zoveel gastvrijheid niet konden accepteren waren natuurlijk volkomen vruchteloos en dus verruilden we de volgende dag ons hotel (een hotel waar normaal gesproken per uur betaald wordt...) voor ons tijdelijk onderkomen in de wijk Blanquizal.
Elizabeth en Marcela werken door de week , maar de gepensioneerde vader Gabriël was meer dan bereid om ons op de maandagochtend te laten zien hoe we per bus naar het centrum konden reizen. Al gauw bleek dat Gabriël veel grootstere plannen had en dat hij op deze maandag niet meer van onze zijde ging wijken.. En zijn grootste plannen leken vooral te wijzen in de richting van de metro die de stad bovengronds doorkruist. We stapten precies op de middelste halte in en het werd ons al gauw duidelijk dat we eerst helemaal naar het ene uiteinde zouden gaan reizen, daar zouden uitstappen om vervolgens helemaal naar de andere kant te reizen om daar precies hetzelfde te doen. Volgens ons een redelijk zinloos uitstapje, maar volgens onze vriend Gabriël het meest fantastische wat er te doen was in Medellín en het allermooiste voor hem is nog dat dit allemaal kon op één kaartje. Onderweg had hij de grootste lol (en daardoor wij ook) en hing hij hele verhalen op die we door zijn accent, zijn tempo van praten en zijn missende voortanden slechts voor een klein deel konden volgen.
Gelukkig kregen we onderweg enige afleiding. De metro heeft een aftakking in de vorm van een kabelbaan en ook de kabelbaan konden we gebruiken met ons ene kaartje. Zo werden we gebracht naar een wijkje boven op een berg van waar we mooi uitzicht hadden over de miljoenenstad (natuurlijk wel allemaal zonder de halte te verlaten).
Onze voorzichtige hoop dat na deze paar uur durende metrorit Gabriël ons alleen zou laten werd al snel de grond in geboord doordat hij geenszins van plan was om ons alleen te laten. Omdat we aan hadden gegeven nog even langs een centro comercial te willen lopen nam hij ons als volleerde gids mee een centro comercial in waar we per winkeltje een paar minuten vrij kregen. Zijn what-to-do-lijstje leek nog lang niet helemaal afgewerkt te zijn en braaf liepen we achter hem aan langs een paar verschillende parken. In een van de parkjes (een plein krijgt hier al snel de naam park) leek al het uitschot van Medellín zich te hebben verzameld. Hier kregen we al snel gezelschap van een jochie van een jaar of tien die er redelijk welvarend uitzag, maar tegelijk bezig was om grote hoeveelheden lijm weg te snuiven. In het volgende park besloot Gabba zijn schoenen te laten poetsen maar werden we al snel gewaarschuwd dat de drie schoenenpoetsers die zich hadden verzameld rondom zijn schoenen niet te vertrouwen zijn, dus ook hier waren we snel weer weg.
Hierna leek ook Gabriël het wel gezien te hebben en ´mochten´ we onze tour beëindigen en weer terug keren naar Blanquizal.

De rest van de week zijn we wel zelf opstap geweest. Een van de dingen die natuurlijk nog moest gebeuren was een bezoekje brengen aan het graf van Medellíns meest beroemde en beruchte inwoner: Pablo Escobar. Pablo werd in 1993 op de daken van Medellín doodgeschoten en heeft zijn laatste rustplaats gevonden op de begraafplaats ´Jardines de Montesacre´. Op de begraafplaats aangekomen bleek het vinden van het graf moeilijker dan gedacht. Er liggen een heleboel graven maar nergens staat een overdreven grote met cocaïne besprenkelde graftombe, laat staan een paar richtingaanwijzers die ons de goede kant op konden wijzen. Na enig navragen kwamen we uiteindelijk uit bij een bescheiden familiegraf waar Pablo tussen pa en ma Escobar begraven ligt en na een toeristisch kiekje konden we ook dit weer van ons lijstje afstrepen.
In de Lonely Planet stond nog een andere plek omschreven als de moeite waard om te bezoeken: Pueblo Paisa. Dit moet een replica zijn van een typisch Antioquia-dorp maar of de dorpen in Antioquia zijn wel heel erg klein of er is erg veel gebeurd sinds de Lonely Planet drie jaar geleden uitkwam, want wat we aantroffen is een ietwat zielige verzameling van een paar huisjes waar wat artesanía wordt verkocht.
Gelukkig is Medellín ook zonder al te grote toeristenattracties een van de leukste steden van het land. De Paisas, inwoners van Medellín, maken het tot een leuke stad en gelukkig zijn er daarvan meer dan genoeg. De stad lijkt meer inwoners te hebben dan stad zelf, waardoor overal op straat een overschot aan mensen lijkt rond te hangen. De grootste mensenmassa´s bevonden zich in het centrum, wat een grote commerciële chaos is. Alles is hier te koop en alles wordt hier gekocht, in veelvoud... Ook wij kwamen dit centrum niet helemaal ongeschonden door en we zagen in de kledingwinkels dan ook een mooi alternatief voor de wasserette waar we al dagen naar op zoek waren...

Geschreven door Bart - mei 2007